گزارش حاضر، نتیجه مطالعات و جلسات نخبگانی انجام شده در اندیشکده آصف است و نویسندگان، تسهیل گران این روند و گرداوران نتایج آن هستند. مطالعات و جلسات، به منظور اندیشه ورزی چند رشته ای برای یافتن روش دیده بانی کارکرد دولت (متمرکز بر حکومت گری آن) در جمهوری اسلامی ایران برپا شد. در فاز نخست مسائل عمده کشور برشمرده شد با این ملاحظه که در آینده پدید آیند یا تداوم و نقش جدی داشته باشند و پرسش اساسی این بود که چگونه می توان چشم اندازی نو آفریدو به جای چالش با مسائل، با دگرگونی گفتمان مسئاله یابی، به آینده ای بدون این مسایل اندیشید.
در فاز دوم، لیستی از مشکلات (مسائل بحران ساز) در افق آینده میان مدت گردآوری شد. سپس، در میزگرد هایی بر پایه گفتگوی اقتاعی، بر مهم ترین مشکلات در حوزه های مختلف، توافق حاصل آمد. در فاز سوم، گفتگو هایی صورت گرفت تا ارتباط مشکلات و راه حل های ممکن، آشکار گردد. سرانجام کوشش شد که پرسش ها عوض شوند و نه پاسخ ها یعنی عامل مهم شکست خوردن سیاست های مختلف پیدا شود. فشرده ترین خلاصه سازی از نتایج نهایی چنین بود: دولت باید محبوب باشد! دولت در دوره های محبوبیت، به کمک روابط موثر جهانی و چشم انداز روشن همگانی یعنی امید و مردم به آینده و احساس مشارکت آنان در فردای روشن، مسائل را حل کرده است. در این راه، اطلاعات شفافی در اختیار مردم بوده است.
مطالعه تطبیقی احمالی نیز که با برخی کشور های دیگر صورت گرفت، بر همین یافته‌ی تاریخی در جمهوری اسلامی ایران صحه گذاشت. با این حال، نکته مهم تراین بود که محبوبیت دولت، محصول امور محبوبیت زای کوتاه مدت متعدد است و یکباره پدید نمی آید و با رخداد هایی در طول زمان مرتبط است اما به سادگی در یک یا چند رخداد، تغعیف می شود. مشکل مهم تر، نبود توافق بر چیستی محبوبیت دولت و سوگیری سیاسی در تفسیر آن است. سرانجام، محبوبیت در مدلی ساده تشکیل گردید و طرح مفهومی سامانه ای برای سنجش آن پیشنهاد شدتا بتوان محبوبیت دولت را در دوره ها و سال های مختلف براساس آمار و ارقام و دور از تفاسیر و سوگیری های گروهی سنجید.
نوشتار حاضر، شامل فشرده ای از چیستی این مدل و سامانه دیدبانی آن است. در این مدل، نه علت ها و روش های ایجاد دولت محبوب، بلکه تنها سنجش میزان ادراک محبوبیت دولت بررسی می شود.