سال ۱۳۷۵ زمانی که سرگرم مطالعه بر روی سیاست های پایه ای علم و فناوری ژاپن در آستانه ی قرن بیست و یکم بودم، به سندی با عنوان «سیاست مبنایی ژاپن در زمینه ی توسعه فناوری های مبارزه با بلایای طبیعی» برخوردم. این سیاست و دیگر سیاست های مبنایی علم و فناوری های ژاپن را در کتاب «سیاست های پایه ای علم و فناوری های ژاپن در آسنانه ی قرن بیست و یکم» آورده ام.
با توجه به شباهت هایی که از حیث بلایای طبیعی میان ژاپن و کشورمان وجود دارد، از همان زمان به دفعات و با استفاده از هر فرصتی گفتم و نوشتم که کشور ما به یک پژوهشگاه ملی توسعه ی فناوری های مبارزه با بلایای طبیعی، بویژه زلزله، سیل و طوفان نیاز دارد.
اما این ایده هنوز اجرایی نشده است؛ که اگر آن سالها اجرایی شده بود، ما اکنون در فناوری های مبارزه با بلایای طبیعی حرفی جهانی را برای گفتن داشتیم و خسارات کنونی ناشی از سیل و رانش زمین می توانست تا این اندازه طاقت فرسا و مهلک نباشد.
متاسفانه، کشوری نیستیم که پیش دستانه کاری انجام دهیم. ما مهمترین تصمیم ها را در زمان های بحرانی می گیریم؛ و حتی به مصیبتی دچار می شویم؛ و حال به مصیبت دچار شده ایم.
البته همزمان با راه انداز این پژوهشگاه ملی باید سند ملی علوم و فناوری های مبارزه با بلایای طبیعی نیز تدوین و به تصویب شورای انقلاب فرهنگی برسد.